Terug na vier weken Colombia met sax en rugzak. Temperatuurverschil is zo’n dertig graden en het aantal lichturen per dag is gedaald met vier uren. Een stapel lectuur, kranten en post ligt voor me klaar. Adformaties, de laatste versies van de intermediair, communicatieblad, one world, blad van de UvA, lokale kranten en enkele zakelijke bladen. Ik begin met de intermediair. Leest lekker weg en is vaak inspirerend met een licht filosofische insteek.
Ik blijf hangen bij het artikel ‘de wereld is te groot’, een interview met Roos Vonk. De strekking: mensen leven van nature in groepen, terwijl de huidige Westerse samenleving steeds grootschaliger aan het worden is. Het effect is dat we het gevoel van herkenning en waardering gaan missen. De effecten van asociaal gedrag zijn vaak niet op korte termijn of dichtbij te ervaren, zoals dit in kleinere groepen wel het geval is. Ik zie de charmes van een groter wordende wereld, maar ervaar ook de keerzijde hiervan. Wat betekent dit voor onze samenleving en wat kunnen we ermee?
Ik denk terug aan de Indianen van Colombia, de oorspronkelijke bewoners die ook nu nog in groepen leven. De Kogui, Arhuaco en Wiwa leven in het Sierra Nevada in het Noorden van Colombia. Tijdens een vijfdaagse wandeltocht in de jungle naar de Cuidad Perdida – een oude verlaten stad in de bergen – heb ik het leven van enkelen kunnen aanschouwen. Met de gids hebben we gesproken over hoe zij leven. Zij hebben een duidelijke groepsleider. De verschillende groepen spreken een eigen taal. De communicatie tussen de groepen verloopt via de groepsleiders die elkaars taal leren en met regelmaat overleggen over het land en de toekomst. Er wordt gewerkt met een duidelijke taakverdeling. De gedachte aan het leven in zo’n community benauwt mij in eerste instantie. Ik denk aan strenge groepsregels en beperking van bewegingsvrijheid. De vrijheid om overal te kunnen gaan en staan waardeer ik enorm.
Tegelijkertijd denk ik aan hoe fijn was om die week samen met een groep van acht personen op te trekken. Heerlijk overzichtelijk. Ik voelde me prettig en gewaardeerd bij deze mensen. Dit herken ik ook van andere vakanties of van werksituaties waarbij je tot een groep behoort. Het zichtbaar zijn in een groep van een kleine omvang is makkelijk te realiseren. Zonder rare fratsen kun je laten zien waar je goed in bent en zo krijgt ieder zijn of haar plek in de groep. Als een iemand er een zootje van maakt heeft dit direct effect op de hele groep. Een gezonde community zorgt gezamenlijk voor een goede balans.
Roos Vonk spreekt over de huidige drang van mensen naar beroemdheid als de manier om het idee te hebben ertoe te doen. Ergens herken ik dit gevoel. Ik wil er ook toe doen. In de wereld van internet ben ik een heel klein poppetje dat gehoord wil worden. De wereld is zo grootschalig aan het worden dat de groep onoverzichtelijk wordt. Als ik het leven in Colombia nu vergelijk met het leven terug in Nederland, is de vraag die ik me stel: bij welke groep mensen vind ik het belangrijk om gezien en gewaardeerd te worden? Honderden contacten via Linkedin, vrienden via Facebook en volgers op Twitter. Maar voor wie doe ik er eigenlijk toe?
Ik realiseer me dat ik moet nadenken over bij welke groep mensen ik ertoe zou willen doen. Eén ding weet ik zeker, dit hoeft echt niet de hele wereld te zijn. Te veel mensen die mij niet zouden interesseren en andersom. Het is waarschijnlijk een overzichtelijke groep van 50 á 60 mensen die er echt toe doen, misschien ondertussen wel verspreid over de wereld. En misschien zijn er wel meerdere groepen waar ik bij hoor afhankelijk van de tijd. Wie zijn het, welke rol wil ik spelen en hoe draag ik bij aan de goede groepsbalans?
Voor mij spelen social media een belangrijke rol in de contacten met mijn groep. De uitdrukking ‘Uit het oog, uit het hart’ geldt nog steeds. Social media maken het mogelijk om langer in het oog te blijven en contacten te onderhouden met mensen die er toe doen, ook als zij op een andere locatie leven. Maar het gaat niet om het beroemd worden om de aandacht van iedereen. Ik word liever beroemd onder de mensen die er voor mij toe doen. Daar ga ik tijdens de donkere dagen die gaan komen eens rustig over nadenken.